آمار خودکشي در ايران

تحقيقات فراواني به صورت پراکنده در شهرها و استان هاي مختلف انجام شده است که در اين جا به نتايج برخي از آن ها اشاره مي شود:
در بخشي از تحقيق سازمان بهداشت جهاني در ايران، عوامل خطر رفتارهاي خودکشي در بين بالغان ايراني بررسي شده است. نتايج اين تحقيق نشان داده که ميزان شيوع در طول عمر براي افکار خودکشي (14 درصد)، نقشه ي خودکشي (6/ 6 درصد) و اقدام به خودکشي (4/ 1 درصد) است. در ايران سنين جواني، مصرف مواد و اختلال رواني طولاني مدت و ناتواني جسمي به عنوان عوامل خطر خودکشي محسوب شده اند. (2008)
در مطالعه اي ديگر به بررسي خودسوزي در ايران پرداخته شده است. نتايج آن نشان مي دهد 27 درصد خودکشي ها در ايران از طريق خودسوزي است و 71 درصد از اقدام کنندگان زناني در سن متوسط 29 سال بوده اند. اين نوع اقدام در مناطق روستايي و استان هاي مرزي کشور، استان هايي که با مشکلات بعد از جنگ درگير بوده اند، بيش تر ديده شده است.
افراد با قوميت کُرد بيش تر اقدام به خودسوزي مي کنند و بي کاري يک عامل خطرناک براي خودسوزي است. به طور کلي اين مطالعه نشان داده که خودسوزي يک مشکل قابل توجه بهداشت عمومي در بعضي از نقاط ايران است. در اين مطالعه عنوان شده که ميزان خودسوزي در ايران از رقم بالايي در سطح جهان برخوردار است و اشاره شده که ميزان خودسوزي در کشورهاي با درآمد بالا، کم تر و برعکس، در کشورهاي با درآمد پايين (به خصوص در آسيا و آفريقا) بيش تر است.
در اکثر تحقيقات انجام شده در استان هاي مختلف (سمنان، اردبيل، شيراز، اصفهان، تهران، کاشان)، نتايج حاکي از اين است که اقدام کنندگان به خودکشي در سنين کم تر از 30 سال بوده اند.
در مورد خودکشي در کودکان و نوجوانان نيز در ايران مطالعات محدودي صورت گرفته که به شرح زير است:
تحقيق انجام شده بر روي کودکان سنين 6 تا 13 ساله که اقدام به خودکشي کرده اند (بيمارستان لقمان، تهران، سال 77-78)، نشان مي دهد که 62 درصد پسر و 38 درصد دختر بوده اند و استرس، خانواده ي گسسته و مشکلات تحصيلي عامل آن بوده است. افسردگي، بيش ترين بيماري اين کودکان بوده است و 40 درصد آن ها خودکشي را از طريق تلويزيون، مادر و افراد خانواده ياد گرفته بودند.
در مطالعه اي ديگر، به بررسي علل اقدام به خودکشي نوجوانان در شهر اهواز (سال 79-80) پرداخته شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که مشکلات عاطفي - ارتباطي، علت خودکشي بيش تر اين نوجوانان بوده است.
مطالعات راجع به ويژگي هاي شخصيتي و نگرش هاي مذهبي در افراد اقدام کننده به خودکشي نيز انجام شده است. مطالعه ي انجام شده در کرمانشاه نشان داد که اقدام کنندگان به خودکشي بيش تر داراي ويژگي هاي شخصيتي درون گرا، روان رنجور و روان پريش بودند و کم تر شيوه ي مقابله ي متمرکز بر حل مسئله را به کار برده و داراي نگرش هاي مذهبي ضعيف تري بوده اند.
هم چنين مطالعه اي در سال 1384 به بررسي مقايسه ايِ نگرش دانش آموزان دبيرستاني ايراني و سوئدي درباره ي خودکشي پرداخته است که نشان داده اين دو گروه دانش آموز معتقد نبودند افرادي که اقدام به خودکشي مي کنند از نظر ذهني بيمار هستند. آن ها خودکشي را راه مناسبي براي حل مشکلات مي دانستند. هم چنين نوجوانان سوئدي در مقايسه با نوجوانان ايراني براي دوستي که خودکشي ناموفق داشته پذيرش بيش تري داشتند. نوجوانان ايراني بيش تر از نوجوانان سوئدي معتقد به زندگي و مجازات پس از مرگ بودند.
منبع مقاله :
سپهرمنش، زهرا؛ (1388)، پشگيري از خودکشي(راهنماي عملي ارزيابي و پيشگيري از خودکشي)، تهران: نشر قطره، چاپ اول